Oliver Bowden "Assassin's Creed: Renesans"

Myślałem, że uczę się żyć, a uczyłem się jak umierać.

Grę "Assassin’s Creed" w mniejszym lub większym stopniu kojarzy chyba każdy. Zakapturzony asasyn podbija serca graczy na całym świecie od 2007 roku. W końcu Oliver Bowden zdecydował się przenieść grę na strony książki, zwiększając zasięg rzeszy fanów zakonu asasynów. Czy mu się udało?

Czasem człowiek w pojedynkę jest w stanie sforsować mury, z którymi nie poradzi sobie cała armia.

Prawdę mówiąc, nie jestem ani trochę fanką gier. Nie lubię siedzieć przed konsolą i nigdy nie wciąga mnie ściskanie w dłoniach pada. Uwielbiam za to patrzeć, jak ktoś gra. W taki właśnie sposób urzekł mnie Ezio Auditore, główny bohater. Nie mogłam oderwać wzroku od ekranu, kiedy mój tata grał i pytał mnie o wskazówki, które on z kolei przeoczył. Zaznaczę też, że mój ojciec nie jest fanem gier przygodowych, ale i on nie potrafi oprzeć się urokom "Assassin’s Creed". Dlatego też widząc książkę o tym samym tytule, o razu zdjęłam ją z półki księgarni i pobiegłam do kasy. Wcześniej upewniłam się, która część rozpoczyna tę serię i padło na "Assassin's Creed: Renesans".

Nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone.

Nie jestem pewna, czy idea autora miała na celu zwiększenie liczy odbiorców tej historii, czy może raczej był to element przemysłu rozrywkowego, ale posunięty dalej od gadżetów dla zapalonych fanów. Historia jest dokładnie taka sama jak w grze, praktycznie różni się chyba tylko drobną zmianą w stosunku do blizny głównego bohatera. Także jeśli ktoś przeszedł grę, książka nie będzie dla niego żadnym zaskoczeniem, a jedynie odtworzeniem tego, co już zna. 

I nawet jeśli to, do czego dążymy, w ostatecznym rozrachunku nie istnieje, tak jak raj na ziemi, każdy dzień naszej walki sprawia, że posuwamy się do przodu, że wychodzimy z tego bagna ludzkiej beznadziei.

Z kolei osoby, które w ogóle nie miały wcześniej kontaktu z "Assassin’s Creed" od razu wyczują, że historia jest żywcem ściągnięta z gry. Prawdę mówiąc, można się domyślić, które elementy w grze zaprezentowane są jako krótkie filmiki, które fragmenty pojawiają się w zwolnionym tempie, kiedy kadr wyszczególnia pewien element oraz kiedy kończy się jedna misja, a zaczyna druga. Zdecydowanym minusem książki jest brak rozbudowania tego, co działo się w grze. Przydałoby się więcej szczegółowych opisów lub poszerzenie pewnych scen, aniżeli zawężenie ich do jednego zdania. 

- Będzie bolało, ale tylko przez krótką chwilę - powiedział. - Jak wiele rzeczy w życiu.

Pomimo braków w opisach, bohaterowie książki są dość charakterystyczni i można ich polubić ze względu na różnorodność. Jedną z najbardziej fascynujących rzeczach w postaciach jest fakt, że wśród nich pojawiają się autentyczne osobistości. Przyznam, że przedstawiona wizja Leonadra da Vinci była stokroć lepsza, niż ta poznana w szkole. Cały czas czekałam też na moment, w którym w końcu pojawi się Niccolò Machiavelli i na tym polu także się nie zawiodłam. Jedynie niektórzy z bohaterów zostali potraktowani pobłażliwie przez autora, chociaż występowali się dość często. Wyobrażałam sobie ich zupełnie inaczej, aniżeli w chwili konfrontacji z wersją znaną z gry. 

- To cały ty: polityka albo cyrk.

- A co za różnica?

W drugiej połowie książki miałam jednak pewien dylemat, czy przebrnę ją do końca. Przebrnęłam, ale w tamtym momencie byłam zdania, że jednak nie sięgnę po następne części. Pokonałam jednak krytyczny moment, zafascynowana dalszymi losami głównego bohatera i zmieniłam zdanie. Sympatia i sentyment wygrały. Jestem pewna, że kiedyś przeczytam pozostałe części, jednak nie nastąpi to prędko. 

Cóż za piękną wizję pielęgnujesz w swej wyobraźni. Spróbuj się tylko rozejrzeć! Sam zresztą doświadczyłeś tej rzeczywistości. Rozlewu krwi. Okrucieństwa. Przepaści między bogatymi a biednymi, pogłębiającej się z dnia na dzień - utkwił wzrok w oczach Ezia. - I nigdy nie będzie lepiej. Już się z tym pogodziłem. Ty też powinieneś.

Niemniej, książka i tak jest godna polecenia. Przynajmniej dla osób, które są zwolennikami książek, a nie lubią gier. Dlaczego? Otóż historia wymyślona na potrzeby gry jest tak fascynująca, że żaden czytelnik nie powinien jej sobie odpuszczać. Fabuła jest intrygująca i pełna zwrotów akcji, przez co często jest bardziej nieprzewidywalna od niejednej książki. Przecież nie każda gra jest bezsensowną strzelanką lub przygodówką pełną krwi. "Assassin’s Creed" to z całą pewnością gra na poziomie i to nie tylko ze względów graficznych, ale właśnie dzięki fabule. Gdybym jednak miała wybrać, co polecam bardziej - bez wątpienia stawiam na grę.

Wybacz, ale zmęczyło mnie już czekanie, by ludzkość wreszcie przejrzała na oczy.

Przeczytane: 19.09.2015

Ocena: 6/10

Recenzja na LC