Wojciech Frankowski "Kolumb odkrył Amerykę, a łódzcy muzycy Finlandię"

Poznałem i pokochałem ten kraj. Jego ludzi, kulturę, tradycje, obyczaje. 

Chociaż książka "Kolumb odkrył Amerykę a łódzcy muzycy Finlandię" Wojciecha Frankowskiego została wydana w 2013 roku, a więc w chwili mojego największego zainteresowania krajem tysiąca jezior, to o jej istnieniu dowiedziałam się dopiero niedawno. Od razu postanowiłam ją przeczytać i przy pierwszej sposobności ją zakupiłam. Finlandia i muzyka to w zasadzie jedność, w dodatku nierozerwalna i smakowita, a więc pozycja ta była dla mnie obowiązkową lekturą.

Byłem, widziałem, dotykałem, słyszałem, czułem, smakowałem, przeżywałem... Przeżywam nadal. 

Wojciech Frankowski to muzyk, który w tym artystycznym fachu pracował w różnych częściach świata. Wraz z innymi muzykami z Łodzi wyjechał do Finlandii w celach zarobkowych, co umożliwił mu kontrakt zawarty przez Pagart. Autor zabiera nas w niesamowitą podróż, którą rozpoczynamy z nim od samego wyjazdu z Polski. Towarzyszymy mu już podczas jazdy pociągiem, a także podczas zwiedzania miast - nie tylko fińskich.

Gdybym miał możliwość powtórzenia choćby kilku miesięcy mojego życia, bez wahania wybrałbym Finlandię, a szczególnie okres, gdy nie byłem tam sam. 

Sama lektura jest bardzo przyjemna i lekka. Jako że opisany wyjazd do Finlandii był pierwszym razem autora, kraj został opisany z perspektywy świeżego obserwatora fińskiej kultury. Często porównywana jest ona do Polski w ówczesnych czasach, czyli w czasach komunistycznych. Nie trzeba nawet podkreślać zaistniałych różnic, gdyż rzucają się one w oczy już od momentu przekroczenia granicy.

Terytorialnie bliska, a jednocześnie daleka, egzotyczna, prawie nieodkryta. Rozmyślając, wpatrzony w okno pędzącego pociągu, wierzyłem, że jest to kraj pełen tajemnic, niespodzianek. Inny i na pewno piękny.

Autor zasypuje nas ciekawymi opowiadaniami z pracy, anegdotami muzycznymi, ale także podaje wiele informacji na temat Suomi, a nawet pokwapił się o opisy różnych miejsc, w których miał szczęście bywać. Ponadto tekst urozmaicony jest zdjęciami z prywatnych zasobów, a więc unikalnymi fotografiami, których w żadnym przewodniku się nie znajdzie. Miłym przerywnikiem są także dialogi, nierzadko po fińsku. Bez obaw, są one przetłumaczone! O ile dialogi w języku rosyjskim już nie, a które wydawałyby się jasne dla polskojęzycznego czytelnika...

Pociąg płynął po szynach, wydając lewo słyszalny dla ucha dźwięk. Dla mnie była to muzyka. Muzyka, która do końca wypełniała moje serce ciepłem i radością. 

Ciężko mi jednoznacznie stwierdzić, czy brak kolejności chronologicznej poszczególnych wydarzeń jest wadą czy zaletą. Dla mnie tylko czasem brak zachowania spójności czasowej był kłopotliwy. Niemniej, nie to było najważniejsze w tej książce. Tę rolę odgrywają raczej same wydarzenia, jakie miały miejsce, a także informacje, jakimi podzielić chciał się się z nami autor. Chronologia odgrywała podrzędną rolę. Mimo to, bardzo często przywoływane są daty, więc można łatwo odnieść się w czasie.

Zapamiętaj, że na mężczyznę się patrzy, natomiast kobietę się ogląda, drogi Jacku, i ja to właśnie robię. 

Jedyną irytującą rzeczą były rozdziały pozbawione połączenia z Finlandią. Sięgając po ten tytuł, nikt nie będzie specjalnie zainteresowany opowiastkami z Niemiec Zachodnich i Wschodnich, Estonii, Rosji... Fragmenty o przygodach na Mazurach także sobie odpuściłam, uznając je za stratę czasu. W końcu nie muszę wiedzieć, dlaczego autor zdecydował się grać na gitarze albo kto był jego pierwszą miłością...

Słońce nie próżnuje i z dnia na dzień ma coraz dłuższą drogę do pokonania. Wchodzi coraz wcześniej i zachodzi coraz później, aż w końcu w drugiej dekadzie czerwca w ogóle nie zajdzie. Jest to niepowtarzalny widok. Olbrzymia rozpalona tarcza nie chowa się za horyzontem, przez kilka następnych godzin przesuwa się tuż nad nim, by w końcu powoli rozpocząć swoją wędrówkę w górę. 

Książka jest lekka i zabawna, a czytanie jej jest czystą przyjemnością, dlatego warto po nią sięgnąć. To pozycja nie tylko dla smakoszów Finlandii!

Moja stopa dotknęła ziemi i zrobiłem pierwszy krok. Poczułem się jak Neil Armstrong po wylądowaniu na księżycu. Człowiek, którzy zrobił pierwszy mały krok na srebrnym globie, ale olbrzymi w przyszłość. Podobnie ja - pierwszy mały krok na drodze, na której otwierały się przede mną duże możliwości. Zaczęły spełniać się moje marzenia. 

Przeczytane: 29.02.2016

Ocena: 8/10

Recenzja na LC