Karen Mack, Jennifer Kaufman "Kochanka Freuda"

Poczucie winy jest karą, którą sami sobie wymierzamy, a którą narzuca nam cywilizacja. 

Zapragnęłam przeczytać "Kochankę Feruda" odkąd tylko zobaczyłam ten tytuł. Wiedziałam, że nie mogę odpuścić sobie tej lektury i przy najbliższym zamawianiu książek od razu wrzuciłam ją do koszyka. Gdybym wiedziała, że okaże się tak beznadziejna, w ogóle nie zaprzątałabym sobie nią głowy.

Szczęście w świecie Freuda nierozerwalnie wiązało się z seksem. 

Książka autorstwa Karen Mack i Jennifer Kaufman miała być porywającą historią o silnej, niezależnej kobiecie, która wybiegała poza ówczesne schematy kobiecości. Historia jej romansu ze znanym wszystkim Sigmundem Freudem miała być osadzona na tle fascynującej epoki. Naprawdę? Gdzie? W którym miejscu?

- Chodzi mi o to, że niektóre kobiety mają przecież nieślubne dzieci. 
- Owszem, ryzyko zawodowe, ale osobiście nie polecałabym tego pomysłu. 

Zacznijmy od początku. Pomyślałam, że świetnie byłoby przeczytać coś o Freudzie jako o bohaterze jakiejś książki. To z całą pewnością przybliżyłoby mi jago postać jako człowieka, a nie naukowca. Ba, jego tezy opracowane w formie porywających dialogów mogłyby rozszerzyć horyzonty i bardziej zainteresować, aniżeli analiza jego tekstów w podręcznikach akademickich. Poza tym jego teorie, które przecież kipiały seksualnością, w połączeniu z gorącym romansem, aż prosiły się o przeczytanie.

Stoicyzm ma wiele zalet, ale rzadko bywa zabawny.

Niestety. Jeśli ktoś liczy na emocjonujące debaty na temat koncepcji naukowych, z całą pewnością się przeliczy. Rozmów na ten temat było niewiele. Poza tym były one tak płytkie, że w ogóle szkoda zaprzątać sobie nimi głowę. Mam wrażenie, że autorki w sposób powierzchowny zapoznały się z niektórymi teoriami, tylko na potrzeby tych nielicznych dialogów, bazujących na największych banałach, które zna każdy, kto spotkał się z nazwiskiem Freuda. 

Kapelusze uszczęśliwiają kobiety. Nigdy nie widziałam klientki, która wychodziłaby ze sklepu z kapeluszami niezadowolona. Czego nie można powiedzieć o twoim gabinecie. 

Zabrakło też opisów tej "fascynującej epoki". Kilka słów o wystroju to tu, to tam i to wszystko. Prawdę mówiąc, więcej było tutaj opisów czynności związanych z prowadzeniem domu...

Poczucie winy - wynik naszej pobłażliwości wobec samych siebie.

Akcja książki też pozostawia wiele do życzenia. Mam wrażenie, że punkt kulminacyjny to dopiero dwa ostatnie rozdziały, po czym akcja się urywa i nie wiemy, co dalej działo się z losami naszej bohaterki i Sigmunda. W epilogu z kolei nie ma wyjaśnienia, co miało miejsce przez te wszystkie lata. Ot, czarna dziura, która mogłaby być ciekawsza, aniżeli rozterki Minny ciągnące się przez całą książkę - "przespać się z mężem siostry czy nie?". 

Był nieszczęśliwym mężczyzną. A nieszczęśliwi mężczyźni są niebezpieczni. 

I... naprawdę napisały to dwie osoby? Nie czuły infantylności i beznadziejności, które po prostu zieją ze stron tejże lektury? W tak podły sposób zepsuć interesujący pomysł na książkę...

- Niestety nie najlepiej. Zastrzeliła się. 
- Naprawdę?
- Nie. To takie moje pobożne życzenie. 

Nie polecam. Zdecydowanie. Ani studentom psychologii, ani ludziom zafascynowanych teoriami Freuda. Ba, nie polecam tego żadnej kobiecie, która lubuje się w romansach. To z całą pewnością nie jest nawet tani romans, opierający się na podstawowych schematach. Porażka. Żałuję czasu, jaki zmarnowałam na "Kochankę Freuda".

W najmroczniejszych zakamarkach duszy można odnaleźć sens naszego życia, a wraz z nim nadzieję. 

Przeczytane: 24.10.2015

Ocena: 3/10

Recenzja na LC