Brittainy C. Cherry "Kochając pana Danielsa"

Bo udawanie szczęścia to niemal jego odczuwanie. Przynajmniej póki nie przypomnisz sobie, że to tylko pozory. Wtedy jest smutno. Naprawdę smutno. Bo noszenie na co dzień maski jest bardzo trudne. A po jakimś jesteś trochę przestraszony, bo maska staje się Twoją twarzą. 

Nie przepadam za historiami miłosnymi, jeśli nie dzieje się ona na tle wydarzeń fantastycznych. Komedie romantyczne i dramaty o nieszczęśliwych związkach nie wywołują we mnie łez, a typowa literatura kobieca - romanse - nie należy do pozycji, po które z chęcią sięgam, o ile nie są one erotykami (i to nie byle jakimi). 

Zostaw za sobą przeszłość, by przyszłość mogła nadejść. 

Mimo to, "Kochają pana Danielsa" było moją obowiązkową pozycją na wakacje. Wątek romansu pomiędzy nauczycielem a uczennicą sprawił, że po prostu musiałam zdobyć swój egzemplarz. Udało mi się, ale książka leżała na półce przez miesiąc. Przez ostatnie wydarzenia nie czułam się w stanie czytać historii miłosnej z obawy, że znów się rozkleję. W międzyczasie pojawiły się także różne opinie o książce, w tym te złe. Bałam się, że jednak zawiodę się na swojej intuicji i książka wywoła we mnie tylko negatywne emocje. 

Kocham go tak bardzo, że każdy oddech mi o nim przypomina. Zatem czasami go wstrzymuje. Staram się nie oddychać. 

W końcu jednak zdecydowałam się sięgnąć po pana Danielsa, choć zrobiłam to impulsywnie. W pierwszej chwili pożałowałam zakupu, jednak dałam autorce - Brittainy C. Cherry - drugą szansę i odetchnęłam nie tyle z ulgi, co z zachwytu. Niewiele jest rzeczy, które potrafią zmienić nasze pierwsze wrażenie, jednak autorce w jakiś sposób udało się przekonać mnie do swojej twórczości, choć pierwszy rozdział wciąż pozostaje dla mnie katastrofą. Było też kilka złych momentów ogólnie w książce, ale... 

Nie istnieją drugie szanse, 
Tylko pierwsze, które nigdy się nie kończą. 

Szybko przekonałam się, że pozycja ta nie ma zachwycać bogatym słownictwem, czy wyszukanym stylem autorki. Nie czyta się "Kochając pana Danielsa" ze względu na treść samą w sobie, a ze względu na wydarzenia, jakie mają miejsce. A dzieje się sporo (momentami nawet za dużo, jak na mój gust). Wzloty, upadki, wzloty i upadki. Pomimo wielu szczęśliwych chwil, ogół emanuje bólem nawet w owych szczęśliwych momentach, a wszystko przez to, czego doświadczają główni bohaterowie - nie tylko tracą siebie wzajemnie, ale również swoich najbliższych. 

Wiedziałam, że serca mogą cierpieć, ale nie sądziłam, że mogą się wykrwawić z powodu pustki.

Zdecydowanym plusem jest wykorzystanie dzieł Szekspira, w dodatku nie tylko tych najbardziej znanych. To ogromna, ogromna zaleta. Ashlyn i Daniel wręcz zarażają swoją miłością do sztuk szekspirowskich, a autorka subtelnie skłania czytelnika do sięgnięcia po dzieła tego wybitnego dramaturga. 

Wydawało mi się, że samotność jest chorobą. Zakaźną, wstrętną infekcją, która powoli zakrada się do organizmu i przejmuje nad nim kontrolę, nawet gdy z całych sił starasz się z nią walczyć. 

Musze też pochwalić posunięcie ze strony wydawcy - na okładce nie ma mowy nic tym, co dzieje się w książce, przez co czytelnika uderzają toczące się wydarzenia. Nie jest się przygotowanym na to, co ma miejsce już na pierwszych stronach książki, podobnie jak bohaterowie na te radykalne zmiany w swoim życiu. Poza tym opis od wydawcy bardzo zachęca do sięgnięcia po tą pozycję, gdyż jest tam zamieszczona wypowiedź głównej bohaterki - Ashlyn. 

Można przeprosić za uderzenie, choć to nie powstrzyma siniaków. 

Właśnie... Główna bohaterka. Przez pierwszą część książki nie zaszła mi za skórę aż tak bardzo, ale druga część... Niestety, akurat ten charakter bym dopracowała, zważywszy na to, że Ashlyn raz zachowuje się dojrzale, a raz przybiera pozę irytującego dziecka - nastolatki i powoli zostaje obdzierana z dobrego wizerunku, jaki zaprezentowała wcześniej, czyli osoby inteligentnej i błyskotliwej, a przede wszystkim oczytanej. Przez to nie mam w głowie spójnego obrazu o tej postaci i zapewne szybko wyparuje mi z głowy. Prawdę mówiąc, już widzę ją jako szary charakter, bez wyrazu. Swoją drogą, przypomina mi momentami Bellę ze "Zmierzchu" swoim ciągłym rumienieniem się. A szkoda, bo to jedyny minus tej książki... 

Zakochałam się we właściwym facecie, ale w niewłaściwym czasie.  

Mimo tego drobnego ujemnego aspektu, jest to książka godna polecenia. To idealna pozycja na samotny wieczór, gdyż pochłania ją się szybko, angażują w to całą swoją osobę. Jest też świetna na upalne, letnie dni, gdyż nie wymaga od czytelnika zbyt wiele. Zdecydowanie nie jest to książka, wobec której można być obojętnym, ponieważ nawet ze mnie udało jej się wycisnąć kilka łez. I jeśli ktoś uważa, że wątek romansu pomiędzy nauczycielem a uczennicą jest drętwy i przewidywalny, powinien właśnie sięgnąć po "Kochając pana Danielsa". Spodziewałam się, że akcja rozpocznie się pierwszego dnia szkoły, kiedy to uczennica przyjdzie na pierwsze zajęcia swojego nowego profesora i... Znamy to, prawda? A tutaj wydarzenia dzieją się zupełnie inaczej.

Nieważne, co czujesz,
Póki emocje będą prawdziwe.

Przeczytane: 29.08.2015

Ocena: 8/10

Recenzja na LC